در کتاب فتح الابواب سید ابن طاووس و بحارالانوار (ج- 13 ص: 433باب قصه لقمان) روایت شده که لقمان به پسرش وصیت می کند که: ای پسرکم هرچه تلاش کنی رضایت کامل همه ی مردم را نمی توانی بدست بیاوری. پسرش عرض کرد: پدر جان معنای این حرف چیست؟ دوست دارم مثالی قولی و عملی برایم بفرمایی. لقمان فرمود:  اسب را بردار بیا از شهر بیرون برویم. لقمان سوار اسب شد، فرزندش بدنبالش پیاده حرکت می کرد، عده ای آنها را دیدند گفتند؛ این شیخ چقدر بی رحم است خود سوار و فرزند نا توانش را پیاده می برد. به پسرش گفت شنیدی؛ گفت آری. این بار خود پیاده فرزندش را سوار کرد، از جماعتی گذشتند، آنها با دیدن ایشان گفتند: پدر و پسر هردو بدند؛ پدر بخاطر این که پسرش را خوب تربیت نکرده، وپسر بد است چون نیاموخته که باید پدرش سوار دابه شود، پدرش را به حال خود رها کرده. لقمان گفت شنیدی، گفت آری. فرمود: بیا باهم سوار اسب شویم، عده ای با این حال آنها دیدند، گفتند: در دل این دو نفر رحم نیست، خدا خیر شان ندهد دو نفر بر یک دابه سوار شده اند بهتر بود یک نفر شان پیاده حرکت می کردند. گفت: شنیدی؟ آری. فرمود: حالا سوار نمی شویم. با این حال به تعدادی رسیدند آنها گفتند: عجیب است مرکب را وا گذاشته اند. خود پیاده می روند، آندو را بشدت مذمت کردند. لقمان بعد از این مثال عملی فرمود: چاره ای برای تحصیل رضایت جامعه به طور کامل نیست. پس باید درپی رضایت خداوند باشیم که سعادت دنیا و اخرت در ان است. در نتیجه؛ رضایت تمام مردم بدست نخواهد امد، جلوی زبان آنها را نمی توان گرفت. باید برای تحصیل رضایت کسی تلاش کردکه زود راضی می شود. یا سریع الرضا، اغفر لمن لا یملک الا الدعاء