پیروان مولا امیرالمؤمنین(ع) در سید احمد.
دینداری و ولایت مداری مردم ما آنچنان ریشه دار است که تاکنون هیچ رعدو برقی نتوانسته آنان را از عقیده شان برگرداند. اگر دستان ستمکارانی مانند عبدالرحمن و طالبان فاشیزم، تمام تلاش خود را به کار بردند، تا مذهب شیعه از میان بردارد، اما شیعیان مخلص امام علی علیه السلام، علف خوردند، تحریم غذایی را تحمل کردند ولی تسلیم ایده های غلط آنان نشدند، سر بریدند ولی تا آخرین قطره خون یا علی گفتند و جان سپردند. اگر عمق عقاید آنان را به ائمه اطهار(علیهم السلام) یاد آور شوم، به یقین می توان دریافت که، بلی این مردم به حق ولایی هستند. در سید احمد تا جایی که من شاهد آن بوده ام و به یاد دارم، ذکر و شعار آنان در امور دسته جمعی، بسیار قابل توجه و عنایت است.
مردم سید احمد، از قدیم، (تا سالهای اخیر) زمانی که هوا گرم می شد به کوهی در نزدیکی منطقه شان به نام (چهارگاه(یا چراگاه) کوچ می کردند. در این حرکت مقداری کافی وسایل زندگی باخود می بردند. زمانی را که مد نظر داشتند آنجا بمانند، چهار یا حد اقل سه ماه بود، آنان برای این که از باران و ... ایمین باشند سکنی گاه هایی از دیوارهای سنگی می ساختند و سقف آن را با شاخه های درخت، بوته و جنگل می پوشاندند و در ضمن برگهای «قلغو» را نیز رویهم قرار می دادند.
آنان احشام را آزاد رها می کردند تا بچرند، تنها برای دوشیدن شیر می آوردند آغیل، البته محفظه هایی نیز برای آنها در نظر می گرفتند، یعنی از این دیوارهای سنگی برای احشام نیز درست می کردند، اما بدون سقف. این موقعیت برای تمام مناطق سید احمد نبود، دیگران بیده زارهای داشتند اما چون این موقعیت را نداشت کوچ نمی رفتند. قریه های مانند تایغار، سنگجوی، شکرپیاز به این حرکت دسته جمعی اقدام می کردند، کسانی هم که آمادگی کامل، برای ماندن نداشتند هفته به هفته یا هر چند روز می آمدند (به قول آنان) ناوه(قریه) مواد غذایی با خود برمی داشتند. دیگران نیز به دلیل این که زمین کشاورزی و کارهای متفرقه دیگر داشتند، ناگزیر هر چند روز می آمدند و به طور کلی همواره در رفت و آمد بودند.
نکته قابل توجه در این حرکت دسته جمعی، که ریشه در همان باور دینی این مردم دارد(این نوشته به همین منظور ترتیب داده شده) این است که آنان در بدو ورود شان به محل سکونت موقت شان، نذر عمومی برگزار می کردند، به نام نذر «شاه اولیاء» در این نذر زنان حلوا می پذیدند و همگی صرف می کردند. منظور شان از شاه اولیاء، مولای شان امیرالمؤمنین علی علیه السلام است. این مردم آنچنان به این نذر عقیده داشتند که اگر سالی نذر برگزار نمی کردند، مرتب بلای بر سر آنان فرا می رسید، یادم هست، سالی این ها نذر نکرده بودند، دلیل عدم برگزاری نذر نا همانگی و اختلاف شان بود، دراین سال همواره مشکل پیش می آمد، مثلا در طول تاریخ آنان در این منطقه گرگی وجود نداشته که به رمه و گوسفندان شان آسیب برساند، اما در این سال گرگی وارد این منطقه ممنوعه شده بود که هرشب بره یا گوسفندی را در آغیل و محفظه اش تلف می کرد.
جالب این است که شخصی می گفت من متوجه گرگشدم با فاصله بسیار کم با کلاشینکف رگبار کردم اما موفق به کشتن گرگ نشدم، این کار چند بار تکرار شد ولی اصلا فائده ای نداشت گلوله به او اصابت نمی کرد، اینگار غیب می شد، یاخیال به نظر می آمد، تعجب می کردم، چشمانش به طرف من برق می زد اما شلیک اثر نداشت من به این عقیده بودم، اگر سوزن بود در آن فاصله مورد اصابت گلوله قرار می گرفت.
پدرم نقل می کرد من کوچک بودم و چوبانی می کردم، روزی گوسفندان را برای چرا بردم، من همواره دنبال رمه قرآن می خواندم تا گوسفندان از آسیب های احتمالی در امان باشد. روزی که گله را همراهی می کردم، ناگهان گرگ به رمه حمله برد. خیلی عجیب بود از دره تنگی به فاصله دور صدای شلیک تفنگ آمد، دقیق یادم هست که سه تیر فیر شد، گرگ فرار کرد، وقتی رمه را جمع کردم متوجه شدم که حتی یک گوسفند آسیب ندیده.بعدا هرچه در مورد شلک تفنگ تحقیق کردیم که کی بوده معلوم نشد. انگار عنایت خداوند و تیر های غیب از جانب شاه اولیاء بوده.
تازمان فرارسیدن بیده کندن(جمع آوری علفها) این مردم بیکار نمی نشستند، بلکه در پی جمع آوری هیزم بودند، اما هنگامی که فصل بیده کندن فرا می رسید همه ساکنین چهارگاه، و سایرین به بیده زارهای شان، شروع به بیده کندن می کردند، این همزمانی به دلیل این بود که اگر چند روزی بگذرد وقتش تمام شده علفها بیشتر شان خشک می شود، لذا همه، تلاش می کردند، در فرصت پیش آمده علفها را جمع آوری نماید. همزمانی بیده کندن فضای زیبایی را به وجود می آورد که نقطه اصلی و هسته مرکزی این نوشته است. این فضای معنوی همان شعار شیعیان این خطه است، هنگامی که روز به ساعات گرم خود می رسد، از گوشه ای صدایی با گفتن این شعار که:«علی الله دوست و الله یار! علی شیر خدا، علی الله دوست الله یار!»شنیده می شد. همزمان از گوشه دیگر همچنان این صدای دل نشین به گوش می رسید، در طول روز و در طی ده دوازده روز همواره این ندای معنوی و شعار دینی در این بوم طنین انداز بود و است.
این شعار اشاره به عمق عقیده دینی این مردم اشاره دارد، شعار «علی الله دوست و الله یار، علی شیر خدا علی الله دوست و الله یار،»اشاره به این واقعیت تاریخی دارد که علی علیه السلام با شمشیر خود در کنار پیامبر گرامی اسلام دین خدا را یاری کرد، همانگونه که اسدالله الغالب و شیر خدا است، در جنگها علیه کفار و مشرکین همانند شیر شجاع شمشیر می زند و گردن گردنکشان را به خاک می افکند. علی با شهامت ها و تلاشهای خستگی نا پذیر خود دین خدا را در سایه نظام اسلامی و الهی به رهبری پیامبر گرامی اسلام یاری کرد، و مردم ما با توجه و اطلاعاتی که از وقایع تاریخی، برگرفته از حمله حیدری، خاورنامه داشتند، که زمستان ها در مساجد با صدای خوش خواننده های شرین زبان خوانده و به زبان ساده برای دیگران بیان می شد، و هم چنین وعاظ و سخنان سخنرانان، این آگاهی را به مردم ما داده بودند. این شعار کاملا هدفمندانه انتخاب شده و کارهای شان را به این نواهای معنوی متبرک و فضای کاری شان را رنگ و بوی دینی می بخشیدند، از سویی به بدخواهان شان که می خواهند این آیینهای مذهبی را از آنان بگیرند و در طول تاریخ تلاش کرده اند، نشان دهند که هیچگاه نمی توانید باور دینی شان را از آنان بگیرید زیرا این باور با جان آنان یکی و در خون شان مواج است وجریان دارد.
شعار مولا علی (علیه السلام)در جای دیگر نیز طنین انداز است، و آن زمانی است که کسی می خواهد خانه بسازد، در این مراسم، هنگامی که دیوار خانه را بالا می برند تعدادی را دعوت کرده دسته جمعی به بالا بردن دیوار همصدا شده، همزمان با دادن تکه هایی از گیل پُخته شده برای پخسه(دیوارگلی) ندای شان را بلند کرده می گویند: الله، و مولا ، با این سبک ها الله ها مولا- این شعارها واقعا دقیق و عقیده درست آنان را نشان می دهد، این مردم اگرچه با جان و دل مولای شان امیر المؤمنین علی علیه السلام را دوست دارند اما هرگز عملی از خود نشان نمی دهد که بوی افراط گرایی و غلو را بدهد. الله بعد مولا. یعنی در عین حال که علی مولا و شیر خدا است بنده خداو یار و مددکار پیامبرشان است. همچنین این شعار در جاهای دیگر نیز شنیده میشود، یعنی در همه کارهای دسته جمعی، شخص خوش صدااین عمل زیبا را انجام میدهد، از گندم درو گرفته تا کار های دیگر.
امیدوارم که توانسته باشم در مورد مردم خوب خودم ادای دینی نموده، عقاید پاک و دینی آنان را در بلتنی از فضای سایبری منعکس کرده باشم. سیداحمد و مردمان آن سامان را دوست دارم وبه آنان افتخار می کنم.
